Klasyfikacja targów

Targi regionalne mają najmniejszy zasięg geograficzny. Warto tutaj zaznaczyć, że mogą być rozpatrywane pod kątem wystawców prezentujących swoją ofertę i wtedy są to lokalne firmy i instytucje albo pod kątem zwiedzających, gdy wydarzenie kierowane jest do lokalnej społeczności. W przypadku targów regionalnych przedsięwzięcie ma najczęściej charakter konsumencki (formuła B2C). Targi krajowe mają szerszy zakres. Ofertę przedstawiają podmioty z siedzibą na terenie całego kraju. Wydarzenie najczęściej kierowane jest do szerokiego grona odbiorców. Na najwyższym poziomie organizacyjnym są targi międzynarodowe. Mogą one mieć charakter:

• eksportowy – wystawiają się głównie firmy krajowe, a wśród odwiedzających dominują goście z zagranicy,
• importowy – prezentują się głównie firmy zagraniczne, a wydarzenie odwiedzają mieszkańcy kraju, w którym odbywają się targi,
• eksportowo-importowy – ich podstawowym zadaniem jest utrzymanie wyrównanego bilansu handlowego.

Według kryterium rzeczowego targi dzielimy na:

• ogólnobranżowe,
• branżowe:
  • wielobranżowe,
  • jednobranżowe (specjalistyczne).

W ramach targów ogólnobranżowych swoją ofertę może zaprezentować każda firma, ponieważ nie istnieją przedmiotowe ograniczenia ekspozycji. Targi wielobranżowe obejmują jedną lub kilka gałęzi przemysłu powiązanych ze sobą pod względem technicznym i marketingowym (np. targi przemysłu spożywczego). Natomiast na targach jednobranżowych swoje wyroby/usługi przedstawiają przedsiębiorstwa z jednej, ściśle określonej branży.

Targi możemy podzielić także ze względu na adresatów oferty:

• business-to-business (B2B) – skierowane do przedstawicieli branży,
• business-to-consumer (B2C) – skierowane do klientów indywidualnych.

2010. Gębarowski, Współczesne targi. Skuteczne narzędzie komunikacji marketingowej, Gdańsk 2010.